Phos Ilaron ('Hail Gladdening Light')
By Aglaia Kamprani
In this pilgrimage of Byzantine churches, Riley lovingly venerates these remote and almost forgotten spaces of worship. It is the very act of one’s entrance that animates the space, the attention of the artist that sheds light to its near forgotten existence.
It does not seem to be Riley’s intent to portray the space in photographic detail but rather to capture the feeling of these surroundings, embraced in their entirety. She, thus, does not select or impose a hierarchy onto the viewer but rather brings together irreconcilable objects. The chandelier is given equal importance to the electrical wire that connects to it, the icon to the pattern on the tarp tablecloth, and the incense burner to the cut up chlorine bottle. Along with the objects the adjoining imagined sensations are placed on even ground.
To see these paintings of Byzantine chapels is as if to momentarily assume the innocent, unaffected glance of a child. Central monumental composition gives way to naïve views of odd corners. God the punisher becomes benevolent, just as the stern byzantine figures assume an almost Raphaelite disposition through Riley’s treatment. Cracks on vaults, flaking strata on walls, and crooked candles are all embraced in their imperfection. Τhe whole dance of illuminated color bestows a joyful interruption to an otherwise state of slumber.
Φῶς Ἱλαρόν
Aγλαïα Καμπρáνη
Σε αυτό το προσκύνημα βυζαντινών εκκλησιών, η Riley τιμά με αγάπη αυτούς τους απομακρυσμένους και σχεδόν ξεχασμένους χώρους λατρείας. Είναι η ίδια η πράξη της εισόδου που δίνει ζωή στο χώρο, η προσοχή του καλλιτέχνη που ρίχνει φως στη σχεδόν ξεχασμένη ύπαρξή του.
Δε φαίνεται να είναι η πρόθεση της Riley να απεικονίσει το χώρο με φωτογραφική λεπτομέρεια, αλλά να συλλάβει την αίσθηση του περιβάλλοντος, αγκάλιαζοντας το στο σύνολό του. Επομένως, δεν επιλέγει και δεν επιβάλλει μια ιεραρχία στο θεατή, αλλά μάλλον συμβιβάζει ασυμβίβαστα αντικείμενα. Ο πολυέλαιος έχει την ίδια βαρύτητα με το καλώδιο του ηλεκτρισμού, το θυμιατό με το κομμένο δοχείο χλωρίνης, και η εκκλησιαστική εικόνα με το σχέδιο πάνω στο μουσαμαδένιο τραπεζομάντιλο. Όπως τα αντικείμενα, έτσι και οι φανταστικές αισθήσεις τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο.
Βλέποντας κανείς αυτές τις αναπαραστάσεις βυζαντινών εκκλησιών, είναι σαν να προσλαμβάνει στιγμιαία την αθώα, ανεπηρέαστη, ματιά ενός παιδιού. Η κεντρική μνημειακή σύνθεση δίνει τόπο στις αφελείς ματιές τυχαίων σημείων. Ο Θεός ο Τιμωρός γίνεται καλοκάγαθος, καθώς τα αυστηρά βυζαντινά πρόσωπα παίρνουν μια σχεδόν Ραφαηλική διάθεση μέσω της προσέγγισης της Riley. Ρωγμές στις καμάρες, ξεφλουδισμένοι τοίχοι, και λυγισμένα κεριά, όλα αγκαλιασμένα στην ατέλειά τους. Ο χορός των φωτεινών χρωμάτων προσφέρει μια χαρούμενη διακοπή στο λήθαργο.